Çoğu konuda olduğu gibi engelliler ve engellilerin yaşamı konusunda bihaber yaşamaktayız. Normalde engelli yakını olmayanlar bu konuya hiç ilgi duymamakta veya kulaktan dolma bilgilerle idare etmeye çalışmaktadır. Halbuki içinde bulunduğumuz bilgi ve teknoloji çağı engellilerin mutlu ve başarılı olmalarına müthiş imkan tanımakta. Hayatlarını kolaylaştırıcı kullanımlar sağlamaktadır. Toplumumuzda engellilere karşı , algı, tutum ve davranışların  eşitsizliğe dayalı uygulanması neticesinde  engelli yaşamı ve kendini ifade etmesi bir hayli  zorlaşmaktadır. Ne yazık ki sosyal yaşamımız içinde “Engelli” kelimesi telaffuz edildiğinde basmakalıp, ötekileştirici ve itici insanlarla karşılaşmamız adete sıradan olmuş durumda. Sosyal yaşamdaki mevki ve statüsünden bağımsız her kişi engelli dendiğinde, “Yardım ediyoruz”  “Destekliyoruz” “Yanınızdayız” “Sevgi her engeli aşar” “Engellilik hepimizin başına gelebilir” “Duyarlı olmamız gerekli” gibi ifadeleri devamlı duyar, okur ve izleriz.  Bu ifadelerin hepsi masum ve iyi niyetle söylense de engellilik söz konusu olunca ayrımcılık olmaktadır.  Neden diye sorarsanız, burada acıma var burada engellinin hep başkasına muhtaç olarak yaşama zorunda olması var, burada engelliler hakkında kararların diğerleri tarafından lütuf gibi sunulması var. Daha bunlara benzer birçok şey var da var… Bunların hepsi toplumun eğitilmeden çevreden öğrendiği basmakalıp şeyler olduğudur. Algı, bir olayın veya durumun bilincine varmaktır. Farkındalık ise şimdiki ana odaklanma düşüncelerini ve gelişimini bu yöne sevketmektir. Anayasanın 10uncu maddesinde belirtilen haklarımız  ‘’Herkes, dil,din,ırk, cinsiyet,siyasi düşünce, felsefi inanç, mezhep ve benzeri sebeplerle ayırım gözetilmeksizin kanun önünde eşittir’’ demektedir.  Muhakkak engelli bireylerinde yararlanması gereken en temel hakkı olduğunu bilerek tutum ve davranışlarımızı değiştirmeliyiz. Anayasal haklardan yararlanmak lütuf değil uygulama mecburiyeti olan bir durumdur. Bu tutumlara baktığımızda engellilik kavramının zihinlerde, yetersizliği olan kişi, acınması gereken muhtaç kişi şeklinde algılandığını rahatlıkla görebiliriz.  Engelliliği nedense fiziki engellilik olarak daha çok gözümüzde canlandırırız. Engellilerde bir işte başarılı olmak ya da olmamak durumunda sonuç biraz daha acımasız işler.  Engelli birey başarılı olunca, övünç kaynağı, azmin zaferi, bütün engellere rağmen başardı, rol model oldu, engeline rağmen yapmış, sen engelli bile sayılmazsın gibi sözleri sıkça duyarız. Hatta sen engelli bile sayılmazsın denir çoğunlukla.  Sonuç başarısız olursa karşısındakinden hiç çekinmeden, senin yapamayacağın baştan belliydi, ben sana demiştim, ben biliyordum, seni kim bu işe yönlendirdi, sağlam insanlar bile bunu yapamazken senin ne haddine gibi suçlayıcı ve aşağılayıcı söylemlerde bulunmayı normal sanar kişiler genellikle. Oysa suçlamak yerine bir durum hakkında bilgi alma, hataya rağmen denemelere devam etme, empati yapma, kişilerin kendisini ifade etme fırsatı sunma, öğretme, rehberlik yapma yolunu seçmeliyiz. Bu yolla engelli bireyi kazanmış oluruz. Başarmak için çetin yollardan geçmek gerekir. Bu yollarda özellikle engellilere bilinçle ve sevgiyle yaklaşan toplum olmalıyız ki.  Kişisel ve toplumsal mutluluğumuz yolu ENGELLERDEN UZAK OLSUN. Çevremizde engelli birisini görünce mutlaka empati yapmaya çalışalım. Ona acımak yerine hayatını kolaylaştırıcı neler yapabileceğimizi düşünelim. Maddi destekten çok manevi desteğin insanlar için daha geçerli olduğunu bilelim. Engele engel olma gücümüz yoksa da engelliye engel çıkartmayalım. Sonuç olarak: Toplumun bu konudaki olumlu kazanımlarının temelinde aile ve okul eğitimi çok önemlidir. Bu bilincin sonradan kazanılması pek mümkün olmuyor. Hele hele belirli günlerdeki sembolik etkinliklerle hiç olmuyor.   Biraz farkındalık, biraz algı,biraz empati ile Biz hepimiz hep birlikte“Hayatı Engelsiz Sayarız” Sağlıcakla…