Soğuk kış günlerinin yaşandığı Türkiye’nin bir ilinde değil, tam on bir ilinde deprem oldu! Ne büyük bir felaket! Daha önce, bir ilde, bir bölgede yaşanan deprem on bir ilde birden olmuştu… Tarih 06.02. 2023 gösteriyordu.   Öğrenciler sömestre tatilinin son günü pazarı hazırlık yaparak geçirmişler, kısa süre de olsa okullarını ve arkadaşlarını çok özlemişlerdi. Çantalarını son kez kontrol edip, onu çıkış kapısının arkasına koymuşlardı. Anneler kızları ve oğullarına: “Manto, palto ve boyun atkılarınızı askılığa astım. Eldivenleriniz,  manto ve paltolarınızın ceplerinde, sabahleyin sıcacık giyersiniz.” tembihlerini yapmıştı çocuklarını yataklarına gönderirken. Hava soğuk mu soğuktu. Hava soğuktu ama geleceğe dair umutları olanların sıcacıktı düşleri… Yeni yuva kuracak olanlar, başlarını yastığa koyar koymaz uyumuşlar, gelecek günlere dair hayallerinin rüyasının sıcaklığı içinde huzur içindeydiler… Herkes yarının, haftanın ilk günü pazartesinin iyi başlaması için dua edip, öyle girmişlerdi yataklarına.   Gece yarısı çoktan geçmişti. Uykunun en tatlı anıydı; “Top atılsa uyanmaz uykudan kimse,” diye takılırlardı büyükler. Bir top atılsa uyanmazdı belki kimse ama saat 04.17 gösterdiğinde, top atışları yerin altından geliyordu! Uykular bölünmüştü ama beşik gibi sallandı binalar 65 sn süresince. Yaklaşık bir dakika süren sarsıntı bin dakika gibi geldi göçük altında kalanlara… Toz, toprak, karanlık birbiri ardı sıra geldi. Göz gözü görmüyor, çoğu insan yaşam ötesinde olduklarını zannediyordu… Beklediler… Bekledikleri bir ışık çakmadı, bir el tutmadı ellerini.   Türkiye uyandıkça, televizyonlar açıldıkça, deprem üssünün Kahramanmaraş Pazarcık ilçesinin merkez üssü olduğu ve bölgenin on bir ilini etkilediğini öğreniyordu, korku içinde. Televizyonda görüntüler yürek parçalayıcıydı!… İnsanlar sokaklarda ne yapacağını bilmez bir halde dolaşıyordu… Kime gideceğini, kimden yardım dileyeceğini bilemiyordu! Ara sıra gökyüzüne başını çeviriyor, ellerini açıyor, duasını ediyor, umut ile bekliyordu olmasını istediklerini…   Şehirler, kültürünü, hafızasını, geçmişini, kısaca köklerini kaybediyordu. İnsanlarsa kimliğini. Herkes herkesti şimdi. Sokaklar, mahalleler, evler, kapı numaraları yoktu artık!… İnsanlar yalnızdı ama kimsesiz değildi!… Sadece nereden başlanacağını, neyle başlayacağını bulamıyordu….   Yıkıntılar, göçük altlarından sesler geliyordu… Tonlarca yük yıkıntının, göçüğün üzerindeydi! Eller yetmiyordu molozları almaya, kolonları taşımaya Sevgili okurlarım, “Depremde Bir Ana” yeni yazdığım kitap. Kitabın ilk sayfasını sizinle paylaşıyorum. Daha sonra hepsini okuyacaksınız inşallah. Mutlu kalınız…