“23 Nisan 23 Nisan neşe doluyor insan”la başlayan şarkılarımız vardı. Gerçekten de  insan neşe dolar, sevinç yumağı ile sarmalanırdı…23 Nisan çocuk Bayramı, her birimiz dört gözle beklerdik bu bayramın gelmesini. Günlerce hazırlıklar yapılır, provaların ardı arkası kesilmezdi. Hiç kimse de demez ki “bitsin”. Hep ilk günün heyecanı ile sürer giderdi…   Bir köy okulunda okumama rağmen, şehirde nasıl kutlanırsa köyde de aynı kutlanırdı. Sınıfımıza gökteki bütün yıldızlar iner, Ay’la Güneş unutulmazdı. Öğretmenimiz  Menduh Büyüktaş okulun lojmanında kalırdı kız kardeşi Ayşe ile. Ayşe bambaşka bir kızdı, elinden her türlü hüner gelirdi. Kız öğrencilere krepon  kağıdından rengârenk etekler yapar , kız  öğrenciler kır çiçekleri olur, 23 Nisan da açarlardı.   Mustafa öğretmenimiz okulun ve köyün bandosuydu! Kimi zaman keman çalar, kimi zaman  saz, kimi zaman davul, kimi zaman da akordeon. Yürüyüş hademe Ümmühan’ın düdüğü ile başlar, yol  boyunca çoluk çocuk ve aileler eşlik ederdi yürüyüşümüze. Erkek öğrenciler “ yavrukurt” elbiseleriyle katılırdı törene. Köy meydanına bizden önce köy göç ederdi sanki. Muhtarda konuşur, Menduh öğretmenimiz de. Öğrenciler şiir de okur, türküde söyler, dans ta ederdi…Köy çek kutlardık bayramımızı… Yağmurda yağsa , karda yağsa değişmezdi bayram programı.( Mustafa öğretmenimiz  Köy Enstitüsü  mezunuydu)   Ulu Önder Mustafa Kemal Atatürk “Yurtta barış, dünyada barış” dememiş miydi. Dünya Barışının tohumları çocukken yüreklere atılır, gençken tohumlar açılır, yetişkin olunca da barış sevdalısı olur her bir yürek. Çocuk Bayramı’nı dünya ile kutlamaya başladık. Her ülkeden çocuklar gelir, Ankaralı aileler alır, misafir ederdi onları hafta boyunca. Her ülkenin çocukları halk danslarını sunar TRT nin ekranına bağlardı da, kopamazdık tören bitinceye kadar. Her ülkenin televizyonu yayınlardı programı. Ayrılırken de sarılmalar, kucaklaşmalar ve göz yaşları…   Meydanlardan, stadyumlardan  salonlara aldık kutlamaları! Törenler için belirlenen okullar dışında kalan okullar kendi okullarında kutlamaya başladı bayramları. Ortak heyecanı, ortak duyguları beraber yaşayamaz olduk! Koptuk, uzaklaştık birbirimizden.   Bu sene 23 Nisan Bayramı’na geceden hazırlandım. Elbiselerimi ütülü olmasına rağmen yeniden ütülettim eşim Sabiha Hanım’a. Ayakkabılarımı kendi ellerimle boyadım. Tıraşımı geceden oldum . Kocatepe Anıtı’na çelenk koyma törenine katılmak için yola düştüm. Yolda eş dostla karşılaştım. Gideceğim yeri söyledim; herkesin bir başka işi vardı, özür dileyerek ayrıldılar. Parka girdiğimde baya kalabalık buldum. Çelenk  sunumu, bayram konuşması yapılırken dalmış, uzaklara gitmişim…   Okullarda 23 Nisan için öğrencilerin seçimi, hazırlanışı, Ankara’ya uğurlanışı, unutulmazdı!.. Ankara’da Cumhurbaşkanı, Başbakan, Bakanlar ve meclis ziyaretleri yapılırdı. İllerde vali, belediye Başkanı, Milli Eğitim Müdürü ziyaret edilirdi.   Hem Ankara’da hem illerde öğrenciler Yöneticilerin koltuğuna oturur; Cumhurbaşkanı, Başbakan, Bakan, vali, belediye Başkanı olur, yönetim öğrencilerin olurdu. Bir günlüğüne onlar yönetirdi , sorumlu olduğu koltuktan. Ben bunları düşünürken Nazım’ şiiri geldi aklıma, aktarmak istedim sizlere…   “Dünyayı verelim çocuklara hiç değilse bir günlüğüne   allı pullu bir balon gibi verelim oynasınlar   oynasınlar türküler söyleyerek yıldızların arasında   dünyayı çocuklara verelim   kocaman bir elma gibi verelim sıcacık bir ekmek somunu gibi   hiç değilse bir günlüğüne doysunlar   dünyayı çocuklara verelim   bir günlük de olsa öğrensin dünya arkadaşlığı   çocuklar dünyayı alacak elimizden   ölümsüz ağaçlar dikecekler.”       Yazımı Atatürk’ün bir sözü ile bitireyim:   “Küçük hanımlar, küçük beyler…   Sizler, hepiniz geleceğin bir gülü, yıldızı, bir bahtın aydınlığısınız. Memleketi aydınlığa gark edecek sizlersiniz. Kendinizin ne kadar önemli olduğunu düşünerek ona göre çalışınız. Sizlerden çok şeyler bekliyoruz.”   Mutlu kalınız…