İmtihan dünyasında olduğumuzun farkında olmadan yaşayıp gidiyoruz! Bazen kendi yaşantımızla bazen de çevremizdeki her varlıkla, her işle imtihan oluyoruz! İmanın zirvede olduğu o çağda(Asrı Saadet) yaşayıp, cennetin efendilerini dünya gözüyle görseydim. Onların taş gibi sağlam imanlarına, sabırlarına, mangal gibi yüreklerine, tevekkül ve teslimiyetlerine şahit olsaydım!.. Bazen oturur uzun uzun tefekkür ederdim. O günlerin nasıl geçtiğini düşünür, artık o seviyede imana, sabra, teslimiyete sahip birilerinin gelmeyeceğine iyice kanaat getirir ölesiye üzülürdüm. “Ne talihsiz bir çağda yaşıyoruz!”diye, sitemkâr bir edayla. “Benim de kaderimde böyle acayip bir çağda, nefes alıp vermek varmış” der, hüzünlenirdim. Lakin elli gündür “Ey iman edenler! İman ediniz!” ayeti kerimesinin tecellisini müşahede etmekteyim. Hâşâ önceden iman etmiyormuşum da yeni Müslüman olmuşum gibi bir iman kuvveti hâsıl oldu gönlümde. Filistinlileri izliyorum hayretle: Kardeşini defneden genç, gülümseyerek “Hasbünallah ve nimel vekil” diyor, “Elhamdülillah ki şehit oldu!”diye seviniyor. Ve ekliyor: “Sıra bana da gelecek, inşallah!” Bebeği bombardıman sonucu ölen adam, çocuğu havaya kaldırıp “Bak, canımı sana verdim. Artık benden razı mısın Ya Rab? Razıysan elhamdülillah. Benden daha çok al!” diyor. Altı çocuğu şehit olmuş kadın, sadece  “Allah bize yeter!” diyor. On yaşındaki küçük kız “Allah, bizi sevdiği için imtihan ediyor!” diyor, gülerek. İki adam arabada içeceklerini içerken, gülerek “Bu içecekler, burada içtiğimiz son içeceğimiz. Devamını cennette içeceğiz. Cennette görüşmek üzere!” diyorlar. Tanklar, gençlerin üzerine yürürken; gençler gülerek yerel danslarını yapıyorlar. Kadınlar namaz kıyafetlerini giymiş, çocuklarını yanlarına almış şehit olmayı bekliyorlar. Elleri kelepçelenip ölüme götürülen gençler, kahkahalarla gülüp zafer işareti yapıyorlar. On yaşındaki bir erkek çocuk, dedesinin yemesi için uzattığı bir parça helvayı “Dede ben oruçluyum. Öldüğümde oruçlu ölmek istediğim için sürekli oruç tutuyorum!” diyerek reddediyor. Bombardımana tabi tutulan altmışbeş yaş üstü neneler, dedeler. Olayı anlatırken, kendilerini, ezbere şakır şakır Kur’an ayetleri okuyarak teselli ediyorlar. Donup kalıyorum resmen. Yahu bu insanlar nasıl insanlar? Dostlar, Allah için söyleyin bana! Biz gerçekten 2023 yılında mıyız? Nolur, biri çıkıp söylesin bana, biz bu insanlarla aynı çağda mı yaşıyoruz? Aynı dine mi mensubuz? Nolur biri beni aydınlatsın! Benim ülkemde, Starbucks’ta, Mc Donalds’da oturup yiyip içen, boykot etme zahmetinde bile bulunmayan, insan olmayı becerememiş bazı gençlerin anne-babalarıyla, Filistin’de evinin enkazının üzerinde oturup “Ne yaparlarsa yapsınlar burayı terk etmeyeceğiz. Burası bizim memleketimiz!” diyen on yaşındaki erkek çocuğun anne-babası aynı dine mi mensup? Bacak bacak üstüne atıp “Elin Arabı her şeyi hak ediyor.” diyen adamla, yıkıntıların arasında parçalanmış elleriyle ölmüş dört çocuğunu arayan adam aynı cennete mi gidecek? İşte böyle bir dünyada; sanki hiç ölmeyecekmiş gibi çilesiz bencil lüks içinde yaşayan keyif ehli inanmış insanlarla… Her şeyini Hak davası için feda etmiş; cefakâr, fedakâr imanı kâmil olan mücahitlerle; her şeyin ortaya döküldüğü kıyamet gününde “Arşı Ala” da Mevlam’ın huzurunda birlikte toplanılacak! Fakat, daha sonra yollar ikiye ayrılacak!.. Biri Nur’u alaya, diğeri ise Nar’ı Cehenneme gidecek! Not: Bu yazının bazı kısımları, bölümleri başka bir yerden alıntı yapılmıştır.