Memleketimizin de içinde bulunduğu hüzünlü bir haftadayız. 12 CAN, 12 ACILI İL, 12 EVLAT, 12 BABA, 12 KAHRAMAN, 12 GURUR VERİCİ ŞEHİT KOKUSU sardı TÜRKİYE’Yİ… Her kahramanımızın o dağdan indikten sonra planları yarım kaldı, kimisi evlat sahibi olacaktı, kimisi nişan telaşındaydı bir ömür mutluluğa adım atacaktı , kimisi anne kokusunu özlemişti. Tüm hayaller, tüm istekler, tüm mutluluklar yarım kaldı. Başta memleketimizin şehidi Piyade Teğmen Ramazan GÜNAY olmak üzere, 12 gururumuz, 12 kahramanımız hep kalbimizde ve dualarımızda olacaklar. Şahadet şerbetini içen tüm şehitlerimize Allah’tan rahmet, kederli ailelerine ve Türkiye’mize başsağlığı diliyorum.  Sizler hep bizim kalbimizdesiniz. Kaldığımız yerden devam edeceğim. Günlerden Salı, ben okuluma gittim. Okul çıkışı dershane aynı hız devam ediyordu, derken 1 ay gibi gelen 1 hafta geçmişti. Saat 21.00 MR sırası artık bende, girdim içeri hemşire damar yolu açtı ve beni o MR yatağına yatırdı. Sonra kulaklarımı tıkadı ve hiç hareket etmeyeceğimi söyledi. Başımın üzerine uzun aralıklı, demir tarzında bir şey giydirdi. Sonra o küçük mağaraya girdim. Bir sağdan, bir soldan tık tık sesler gelmeye başladı. Korkmaya başladım çünkü ben hiç MR çekinmemiştim. Değişik bir duygu oluştu bedenimde.. Noluyordu bana, Noluyordu Sude sana. 15 dakika aradan sonra, hemşire ” korkma ve hareket etme damar yolundan ilaç yapacağım sonra Bi 15 dakika da öyle çekeceğim ve bitecek ” dedi. ” Tamam” , dedim. İçimde değişik bir duygu vardı. Öyle saf saf bakıyorum ve MR’ın bitmesini bekliyorum. İçimden sayıyorum acaba ne zaman biter derken kapı açıldı, gıcırt sesiyle, galiba bitti. Ve evet bitmişti artık o küçük mağaradan çıktım ve hemşirenin geçmiş olsun demesiyle kalktım. Ayakkabılarımı giyip diğer odaya geçtim. Hemşire damar yolumu çıkardı ve 1 hafta sonra sonucu alabilirsiniz dedi. Dedem ve Babaannem beni bekliyordu. Hemen yanlarına gittim. Saat geç olmuştu eve geçip hemen uyudum. Sabah saat 07.00, okula gittim. Güzel bir şekilde derslerim bitti ve güler yüzle eve geldim. Hemen dershaneye gitmem gerekiyordu öyle olmadı. Eve geldiğimde ” Babaannem, bugün dershaneye gitmeyeceksin, hastaneye gideceğiz” dedi. Bir an da şok oldum. “Neden ki sonucu 1 hafta sonra çıkacak” dedim. Babaannem , “Bilmiyorum sonuçlar çıkmış, dedeni aradılar” demesiyle benim itirazım bir oldu. Benim dersimin başlamasına az kalmıştı. Ben dershaneye gitmek istiyordum ama beni zorla hastaneye götürdüler. Ben sandım ki sonuçları alıp diğer hastaneye götüreceğiz ama öyle olmadı. Direk MR çekindiğim hastanedeki doktora gittik. Doktor hazır beni bekliyormuş. Ben iyice kötü olmaya başladım. Noluyordu? Benden habersiz ortada bir konu var ama o konu neydi ben çözemedim. Birden bütün sevinçli hayatım uçtu gitti… Dedem, Babaannem ve Ben Doktorun odasına girdik. Doktor bana rahatsızlığımı ve ne için MR istenildiğini sordu. “Baş ağrım için istediklerini ” söyledim. Sonra bana birkaç soru sormaya başladı. Ardından gözlerimden başlayarak muayene etmişti beni.  Sonra bana ” sen dışarıda kapı önünde bekle biz seni yine çağıracağız ” dedi. Çıktım kapı önüne ama yalnız ben çıktım. Dedem ve Babaannem Doktor odasındalar.  Sonra Doktor beni tekrar odasına çağırdı. Birde baktım ki Doktor sayısı ikiye çıkmış, sonra dedeme baktım,  dedemin gözlerinden yavaş yavaş göz damlacıkları akıyor. Dedem neden ağlıyordu, Babaannemin yüzü neden asıktı, neden bir Doktor varken iki Doktor oldu. Noluyordu bende bir hastalık mı var ya da ölecek miyim? Noluyordu herkese dememe kalmadan o ikinci Doktor da birkaç muayeneler yapmıştı. Sonra yine beni dışarı çıkardılar. Bu sefer ben ağlamaya başladım. Belli ki Bende bir rahatsızlık var ama bana neden söylemiyorlar benim neyim var diyerek kara kara düşünürken aradan yarım saat geçti ben hala tek başıma oturuyorum ve sadece yaptığım tek şey ağlamak.  Sonra odanın kapısı açıldı, Dedem ve Babaannemin gözleri şiş bur biçimde yanıma geldiler,  “Hadi kalk kızım eve gidiyoruz” dediler. “Hayır” dedim. Çünkü ortada gerçekten ciddi bur konu vardı. Dedem evde anlatırız demesiyle benim hüngür hüngür ağlamam bir oldu.  Noluyordu? Benim neyim vardı? Dedeme ” Dede Noluyor ” dediğim de ” Kızım yarın Denizli ‘ye gideceğiz ” dedi. Benim kalbim hızlı hızlı atmaya başladı. “Neden Dede” dediğimde “Kızım beyninde tümör varmış, bütün rahatsızlıkların ondanmış ve yaşın küçük olduğu için burada bir şey yapamıyorlarmış, Denizli de tanıdıkları bir Doktor varmış, onu aradılar yarın sabah bizi bekliyor olacaklar, oraya sevk ettiler ” dedi ve ben odama geçip yastığa gömülüp hüngür hüngür sanki bir şelale akıyormuş gibi ağladım.  Dedem ve Babaannem beni susturamadılar , onlarda benimle beraber ağlıyor.. Arkamı döndüğümde üzgün bir melek, üzgün bir sırtımı dayadığım duvar , Annem ve Babam. Onlarda susturamadılar beni onlar da o yataktan kaldıramadılar. Bugün bizim için kara gündü. Çünkü ortada bir hastalık vardı ve şimdiye kadar hiçbir ailede böyle bir şey yoktu, ilk defa bende çıkan bir rahatsızlıktı.  Hemen sabah olsun istiyorum, Hemen yola çıkalım, Hemen Denizli ‘ye varalım istiyorum derken birden sanki benimle beraber ağlayan Güneş çıktı ve hemen Denizli için yola çıktık.   ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~   Sevgili okurlarım evet yıllardır çok şey yaşadım, çok acı çektim ve sizlere örnek olmak istiyorum, asla pes etmemenizi istiyorum.  Benim için her şey o TÜMÖR hastalığını, TÜMÖR sözcüğünü duyunca başladı. Lütfen bir hastalık teşhisi aldığınız da içiniz hangi Doktor a ısındıysa ve hangi doktorda güvende hissediyorsanız onunla iletişim kurun. Ben Afyonkarahisar, Denizli, Antalya, Ankara olarak birden çok il ve o illerde birden çok hastaneye gittim. Evet, branşında her Doktor iyidir lakin tecrübe ve biz hastaların iletişimi çok önemli. Kendinizi kimde güvende hissediyorsanız onunla devam edin. Haftaya görüşmek üzere okurlarım, kaldığımız yerden devam edeceğiz. Hoşçakalın.