Polat soyadını gördüğünüzde, günlerdir gündem de olan “Polat’la” karıştırmamışsınızdır umarım. Kadir ve Kadriye Polat Eğitim Gönüllüsü. İkisi de hiç Banka Müdürü filanda olmamış. 30 yıl sanayici olarak ülke ekonomisine katkıda bulunmuşlar.   Bende bir televizyon programında gördüm, dinledim, sevdim bu iki güzel insanı…   10 yıldır köy okullarını dolaşmışlar; kimsesizlerin kimsesi olmaya çalışmışlar.   Sosyal Devletin görevi, bu çiftin yaptıkları dediğinizi duyar gibi oluyorum. Öyledir kuşkusuz ama ulaşamıyorsa devlet beklemek mi gerekir.   Bir sabah iki arkadaş deniz kenarında dolaşıyorlarmış. Bir bakmışlar ki, sahilde binlerce, milyonlarca denizyıldızı… Arkadaş tan biri sahildeki yıldızları birer birer denize atıyormuş. Diğer arkadaş:   “Görmüyor musun milyonlarca var. Bir iki taneyi tekrar denize atmakla ne fark eder.” Öbür arkadaş:   “Denize geri attıklarım için çok şey fark eder!..” demiş.   Anadolu’nun ücra köşelerinde kalmış bıcırık kızlarla, karamık oğlanların kara kaderini dokunmuşlar durmadan… Onların verdikleri mektuplarındaki umutlarını, hayallerini yardım, bağış olarak değil de, kocaman bir aile olduklarımızı hissettirerek yanlarında olmuşlar.   Bir hayalin peşinde   Bir inancın tutkusuyla Nazım’ın dediği gibi:   “Denizin olmadığı yerde umut adına martı olabilmek”   “Bizim hareketimiz, en ücra köşedeki çocuklara destek olmak, katkı sunmak, dayanışma içinde olmak.” Diyor, Kadir Polat.   Kadriye Polat da diyor ki:   “ Derin yokluğun, yoksulluğun, hatta sosyal dışlanmışlığın yanında, sevgi yüklü minik yüreklerin parıldayan gözlerindeki umut ışıkları olmak bizim çabamız.”   İkisi bir olmuş sesleniyorlar:   “Ne cumhuriyet değerleri unutulur ne de Mustafa Kemal.”   Anadolu insanına doğru ve dürüst gitmek lazım. Diyorlar ve ekliyorlar : “ Pir Sultan: doğruluk kapısı hak kapısıdır.”   Anadolu’nun her yöresini dolaşmışlar ve diyorlar ki: Her köyde kırtasiye eksiği çok fazla. Kalemi defteri yok ki yazsın. Yırtık, pörsümüş defterle, yeni defter bir olur mu yazmak için.   Cizre de ilk defa çocukları sinemaya götürmüşler. Bizlere çocuklarda ki, “Heyecanı, mutluluğu görmenizi çok isterdim.” Diyor Kadir Polat.   İnsanın derdiyle dertlenmek bazen başka bir oksijen kaynağı oluyor demek ki.   Benim düşüncemde, Kadir ve Kadriye Polat gibi “Cumhuriyete botçumuz, toplumsal sorumluluğumuz var, her birimizin.”   Kadir Polat, Erzincanlı bir köy çocuğu. “Çocukluğum fukaralık içinde geçti. Bir gün öğretmenimizle birlikte bir amca geldi. Beş çocuk bizim sınıftan, beş çocukta öbür sınıftan seçti. Bizlere birer potin ayakkabı verdi. O gece hiç uyumadım; Ayakkabım başucumda kaldı sabaha kadar.”   Yaptıklarımız bir bağış ve hayır işi olarak adlandırılmasını asla istemiyoruz diyor aile.   O zaman bizde aileniz daha geniş olsun  diyelim.   Mutlu kalınız…