Çayıryazı çığlık atıyor, DUYAN VAR MI?

Afyonkarahisar’ın Çay ilçesine bağlı Çayıryazı… Benim köyüm.

Benim çocukluğum, benim nefesim, benim anılarım.

Bugün bu satırları yazarken kendi köyümün nefes alamayışını izliyorum. Evet, yanlış duymadınız, nefes alamayışını… Çünkü iki yıldır devam eden göl yangını, Çayıryazı’nın üstüne çöken kara dumanla yaşamı boğuyor. Sabah saatlerinde göz gözü görmüyor, soluk almak bile cesaret istiyor. Evin kapısını açmak, tarlaya gitmek, hayvanlara bakmak… Her hareket bir risk, her sabah ayrı bir endişe. Ve aklımdaki tek soru şu… Bu köyün sorunlarının çözülmesi için illa birinin ölmesi mi gerekiyor? İki yıl oldu… Duman solumak, Çayıryazı’nın kaderi mi?

++++

KÖYLÜLERİMİN PSİKOLOJİSİNİ ANLIYOR MUSUNUZ?

Bir yangın düşünün… İki yıl önceydi. Çayıryazı’nın eski Geneli mevkiindeki kamışlık, kimliği belirsiz kişiler tarafından yakıldı. O günden bugüne yangın tamamen sönmedi. Dönem dönem küle döndü, sonra yeniden kendini gösterdi. İçten içe yanmaya devam etti. Soğuk havalar bastırınca bu kez duman olarak geri döndü.

“FERHAT’A SÖYLE DE BURAYI BİR YAZSIN”

Ve bugün… Köyün üzerinde her sabah bir sis değil, zehirli bir perde dolaşıyor. Astımı olan nefes alamıyor. KOAH hastaları kapı açamıyor. Hayvancılık yapan köylülerim var.  Kazalar kader mi? Hayır… Olmamalı da zaten. Köyümüzün yolunda yaşanan kazaları takip ediyoruz. Yıllardır uyarıyoruz. Görüş mesafesi sıfıra düşüyor, kaza riski artıyor. Geçen yıl bir haftada 6 kaza oldu bu yolda. Ve hala da oluyor. Bu hafta da vardı. Ama neden kimse görmüyor? Karaadilli Jandarma Karakol Komutanımız Astsubay Ali Durgut’un hayatını kaybettiği o zincirleme kazayı bu bölge yaşadı. Benim köyümün hemen çıkışında meydana geldi bu kaza… Köylülerimin psikolojisini anlıyor musunuz? Hatta köyden bir ablamızın anneme telefonda “Nefes alamıyoruz Aynur abla. Ferhat’a söyle de burayı bir yazsın” demesi kadar durum vahim… Bir sorun olmasa insanlar neden bu konuyu dile getirsin ki? Demek ki orada bir şeyler var ki, insanlar dert yanıyorlar. Köy muhtarımız Süleyman Sönmez’i dün yine aradım. Köye gelen gidenin olmadığını, herhangi bir söndürme işleminin yapılmadığını dile getirdi. Ayrıca yangının şu anda tüttüğünü, dumanın devam ettiğini söyledi.

SİYASİLERİMİZİ KÖYÜMÜZDE NEFES ALMAYA DAVET EDİYORUM

Her hafta bir yerlere gidip, ‘Vatandaşımızı, esnafımızı dinledik, sorunlara çözüm bulacağız’ diyen siyasilerimizi köyüme davet ediyorum. Sabah saatlerinde lütfen bir Çayıryazı’ya gidin de görün orada vatandaş size ne diyecek? Sadece bir dinleyin ve havayı soluyun. Neler hissedeceksiniz?

Soruyorum. Bir köyün yolu kaç can alınca acil durum kabul edilir? Bir köyün dumanı kaç kişiyi nefessiz bırakınca çözüme muhtaç sayılır? “Köyde nefes alamıyoruz” diyen bir halk var orada… Köy halkının sözlerini tekrar hatırlatayım. “Kıyafetlerimiz bile is kokuyor. Ambulans köye gelse yolu göremez. Dışarı çıkamıyoruz. Öleceğiz diye korkuyoruz.” Bir köyün kaderi iki yıldır duman altında kalmak olmamalı. Bu mesele daha kaç hafta, kaç ay, kaç yıl sürecek? Çayıryazı daha ne kadar bekleyecek? Bu sorun gerçekten çözülemeyecek kadar mı büyük? Yoksa çözüm için illa manşetlere “acı haber” mi düşmeli? Bakın, yol için ihale sürecinin tamamlanmak üzere ve belki de çalışmaların başlamasına günler kaldı. Ne kadar güzel. Yol yapılacaksa yapılsın. Emeği geçenlere yürekten teşekkür ediyoruz. Ama benim köyüm şu an yol yapılmasını değil, nefes almayı bekliyor.

BENİM KÖYÜM NEFES ALSIN

Bugün yazdıklarım bir haber değil. Bir köylünün, bir evladın, bir gazetecinin feryadı… Çayıryazı artık şunu hak ediyor. Temiz hava, görünür bir yol, can güvenliği ve tabi ki kalıcı çözüm. Çünkü bu köyün insanları “nefes alamıyoruz” diye haykırıyor. Çünkü bu köyün yaşlıları “öldürecek diye korkuyoruz” diyor. Çünkü her sabah o köyü bir duman perdesi kaplıyor. O zaman soruyorum. Daha neyi bekliyoruz? Birinin ölmesini mi? Benim köyüm ölmesin. Benim köyüm nefes alsın. Benim köyüm için artık çözüm zamanı.

Sevgiyle kalın… Umutla kalın…