BARIŞ BİR ÜTOPYA MI?

İsrail’in Gazze Şeridi’nde 7 Ekim 2023’ten bu yana sürdürdüğü saldırılarında hayatını kaybedenlerin sayısı 55 bini aştı. Her gün binlerce insan açlıkla mücadele ediyor, bombardımanların ardında yaşam savaşı veriyor. Gazze, bir coğrafyadan çok daha fazlası. Artık bir insanlık sınavı. Bu sınavda sınıfta kalan sadece siyasetçiler değil; sessiz kalan toplumlar… Çocukların ceset torbalarında taşındığı, hastanelerin hedef alındığı, temel insani yardımın bile engellendiği bir yerden söz ediyoruz. Birleşmiş Milletler’e göre Gazze’de hayatını kaybedenlerin %70’inden fazlası kadın ve çocuk. Sadece 2024 yılında binlerce çocuk öldürüldü. Adları olan, düşleri olan çocuklar canice katledildi. Artık okula gitmiyorlar, oyuncakları yok, çoğunun mezarı bile yok…

Barış, artık bir masa başı söylemi değil. Barış, ölmeyen bir çocuk demek. Sokağa çıkabilen bir anne, okula gidebilen bir öğrenci, geleceğe umutla bakan bir genç demek. Ama Gazze’de bu sözcük artık sadece bir hayal. Çünkü orada her sabah bir başka enkazdan doğuyor güneş.

Aylarca süren bombardımanlar, çöken binalar, yok edilen hastaneler… Göz göre göre gelen bir felaketin içindeyiz. Ve bu felaketin içinde Gazze’nin çığlığı her gün biraz daha boğuluyor. Dünya ise sadece izliyor.

Barış diyoruz, adalet diyoruz, insan hakları diyoruz. Ama bu kelimeler Gazze’nin üstünden geçerken anlamını yitiriyor. Çünkü Gazze’de çocuklar “barış” kelimesini hiç duymadan büyüyor. Onlar için gökyüzü uçurtmaların değil, savaş uçaklarının alanı. Oyuncaklarının yerini molozlar, okul çantalarının yerini su bidonları almış.

En çok da çocuklara üzülüyorum. Çünkü onlar savaşın tarafı değil ama en büyük yükü onlar taşıyor. Bir çocuk, korkudan konuşamaz mı? Konuşamaz. Gazze’de konuşamıyorlar. Çünkü ağlamanın bile zamanı değil orada. Ölmemek, hayatta kalmak tek gündem.