PERFECT DAYS – Rutindeki Anlam

Film, Hirayama’nın günlük rutinlerini takip ediyor ve bir belgeselci titizliğiyle süreci inceliyor. Franz Lustig’in görüntü yönetimi, sabahın ilk ışıklarının uykunun yumuşaklığına düşen yansımalarını ustalıkla yakalıyor. Orta yaşlı bir adamın günlük aktivitelerini adım adım izlerken, saksıdaki fidanları toplamasından, temizlik malzemelerini yüklemesine kadar her detayı gözler önüne seriyor. Tokyo’nun otoyollarında ilerlerken, araçtaki müzik seçimleri hikayeye katkıda bulunuyor ve seçilen parçalar gerçekliği daha da derinleştiriyor. Müzik seçimleri, filmdeki temaların ve duygusal derinliğin bir yansıması olarak görülüyor.

“PERFECT DAYS”, yaşamın sıradanlıklarının ötesinde yatan derin anlamların peşinde güçlü bir hikaye sunuyor. Duygusal yoğunluğu ve anlamı, her detayda saklı. Hirayama’nın hayatı, basit eylemler ve sessiz anlarla şekillenirken, insanın iç dünyasının ve sıradanlıkların altında yatan derin anlamların bir arayışı gibi.

Wenders, Hirayama’nın yaşamındaki rutinlerin ve alışkanlıkların içindeki özel anlara odaklanarak, karakterin işine verdiği değeri ve metodik düzenliliğini vurguluyor. Karakter, dışarıdan bakıldığında bu titizliği göstermeyebilir, ancak iş disiplini ve azmi her detayında açıkça görülür. Bu düzenlilik, yaşamının temel değerlerinin bir yansıması gibi.

William Faulkner gibi edebi eserler okuyor ve geniş klasik rock ve soul koleksiyonundan seçtiği müzikleri dinliyor – Patti Smith, Van Morrison, Nina Simone gibi sanatçılar – hepsi bu kültürel zenginliğin bir parçası ve Hirayama’nın varoluşunu besliyor. Ancak, görüşmediği kız kardeşi Keiko’nun ergenlik çağındaki kızı Niko ansızın kapısına gelip birkaç gün kalma kararı aldığında, Hirayama’nın rutini birdenbire bozuluyor. Bu kesintiler, Hirayama’nın rutininin ne kadar bilinçli bir şekilde oluşturulduğunu da gösteriyor: geçmişi geride bırakmanın gerekliliğini, aksamayan rutinlerinde açığa çıkarıyor.

Hirayama’nın telaşsız ama kararlı adımları ve sessiz ama net tavırları, incelikli performansının içindeki küçük iç çekişleri ve duraklamaları sezmeye başlıyoruz. Hiramaya ve Wenders, karakterin sıkı sınırlarla belirlenmiş varoluşunu ortaya koyarken, onu küçümsemeye karşı direniyorlar. Wenders’ın eşi Donata’nın Japonca “komorebi” kavramından ilham alarak yazdığı tek renkli rüya sahneleri, Hirayama’nın huzurlu ama şiirsel eğilimli iç dünyasına gönderme yapıyor. Bu rüya sahneleri, karakterin içsel dünyasını stilize ederek varoluşunu kutsuyor.

“Perfect Days”, daha sakin bir lirizmin ve disiplinli duygusal çabanın gösterisiyle insanı ürpertiyor: Bir aile buluşması, kısa ama dile getirilmemiş ortak acının yürek parçalayıcı bir şekilde canlandırılmasıyla gelirken, bir yabancıyla yaşanan heyecan verici karşılaşma, beklenmedik bir çocuksu şakacılığın gerçek gölgesiyle dans ediyor. Bu etkileyici film, rutinin sakin güvenliğini sarssa da ara sıra beklenmedik olaylara da yer veren, yürekleri hızlandıran benzersiz bir örnek olarak karşımıza çıkıyor.

Hirayama’nın hayatının sıradanlığı, adeta bir sanat eseri gibidir. Her detayın titizlikle işlenmesi, neredeyse meditatif bir deneyim sunar. Bu küçük detaylardaki güzellik, sıradanlığın içinde gizlenen özel anları vurgular. Koji Yakusho’nun oyunculuğuyla, Hirayama’nın sadeliğini ve huzurunu hissedebiliriz. Film, basitlikteki derin hazzı anlatarak, hayatın sıradanlığında bile büyük anlamların barınabileceğini hatırlatır.

Mutlu olmanın bu kadar kolay olduğunu ve bunu elde edebileceğim bir şekilde bana sunduğu için Hirayama’ya ve Wim Wenders’a sonsuz teşekkürlerimi sunuyorum.